Έλαβα σήμερα το παρακάτω κείμενο από ανώνυμη αναγνώστρια με τίτλο “Χάνοντας τον ύπνο μου”. Αντανακλά τις ανησυχίες και τους προβληματισμούς μιας ολόκληρης γενιάς:
Θεωρούσα τον εαυτό μου τυχερό άνθρωπο γιατί πέρα από το γεγονός ότι έχω μια υπέροχη οικογένεια, εξαιρετικούς φίλους, δυνατότητες για σπουδές και ταξίδια, δουλειά αλλά και για δύο ακόμα λόγους α) κοιμάμαι με απίστευτη ευκολία και ξερή μέχρι το πρωί και β) πάω καθημερινά στην τουαλέτα ίσως παραπάνω από 1 φορά.
Τον τελευταίο καιρό έχω αρχίσει να χάνω τον ύπνο μου… Μερικοί θα γελάσουν με αυτό, αλλά εμένα βλέπω ότι με επηρεάζει αφάνταστα μέχρι και σε βαθμό ορθογραφίας.
Και εκεί που πάω να αλλάξω πλευρό τσακ η πρώτη άσχημη σκέψη: “Τι θα γίνει αν τέλος του χρόνου δεν σου ανανεώσουν τη σύμβαση; Πού θα βρεις δουλειά; Πώς θα συνεχίζεις να μένεις σε αυτή την πόλη; Μήπως χρειαστεί να επιστρέψεις στο χωριό σου; Και εκεί; Τι θα κάνεις; Θα μείνεις 30 χρονών με τους δικούς σου; Και θα κάνεις ΤΙ?”
“έλα έλα μην τα σκέφτεσαι αυτά, κοιμήσου” μονολογώ, “έχει ο Θεός”.
Και εκεί που ξαναλλάζω πλευρό:
“Τι; Τι μη τα σκέφτεσαι αυτά; Μην τα σκέφτεσαι αυτά επειδή έχεις συνηθίσει να έχεις την καβάτζα των γονιών; Επειδή μέχρι τώρα παρότι δουλεύεις σου πληρώνουν το ενοίκιο και παίρνεις και τα ταπεράκια σου και έτσι σου μένουν τα λεφτά που παίρνεις και ζεις ποιοτικά για τις δικές σου προσδοκίες; Μέχρι πότε θα σου προσφέρουν; Και αν πάθουν κάτι; Αλήθεια; Αν πάθουν κάτι;”
“Ξύπνα, ξύπνα είναι βράδυ και όλα σου φαίνονται τραγικά” (η φωνή της “λογικής”)
“Τι τραγικά; η μαμά της Νανάς μόλις έμαθε ότι έχει καρκίνο. Μέσα σε μια βδομάδα τους έχουν φύγει τόσα χρήματα, 1700 για τα φάρμακα γιατί δεν έχει το νοσοκομείο, φακελάκια στους γιατρούς, χρήματα για τις εξετάσεις και μόλις έκανε την πρώτη χημιοθεραπεία. Τι τους περιμένει άραγε τους ανθρώπους και είναι στην αρχή ακόμα”
“Καλά είσαι σοβαρή; τα λεφτά σκέφτεσαι; ξύπνα.”
“Οκ, ξύπνησα.”
“Μην κάνεις αρνητικές σκέψεις, είναι σαν να τις προκαλείς.”
“Όχι, όχι μακριά.”
“Γιατί δεν σκέφτεσαι τον Αλέκο, το ομορφόπαιδο που σου αρέσει αλλά δεν τσουλάει; Αυτό δε σε απασχολούσε μέχρι πρότινος;”
“Α ναι τον Αλέκο. Τον Αλέκο θα σκεφτώ, τελικά δεν με πληγώνει τόσο η σκέψη του. Αλλά και ο Αλέκος να με θέλει και όλα να πάνε καλά και έστω κάνουμε οικογένεια. Πώς θα ζήσουμε; Αν εγώ δεν έχω δουλειά σε 1 χρόνο; Αν αυτός είναι άνεργος επίσης; Και όσο σκέφτομαι τη γιαγιά μου που έλεγε η φτώχεια φέρνει γκρίνια…”
“ΑΑΑΑΑΑΑΑ ξύπνα λέμε. Δεν έχεις ξυπνήσει… Σκέψου κάτι όμορφο!!! Σκέψου ταξίδια με τον Αλέκο ή τον Αλέκο να σου χαϊδεύει την φουσκωμένη κοιλίτσα σου, καρπό του έρωτά σας, άσε τη φτώχεια και τις απώλειες.”
“Μα ποιος μίλησε για απώλειες; Για φτώχεια μίλησα.”
“Δεν πας καλά! Οι άνθρωποι έχουν σημασία! Και όχι τα λεφτά! Η ζωή συνεχιζόταν και σε πολέμους και σε κατοχή και και και”
“Ναι καλά! Σημασία έχει να ζεις; Ή πως θα ζεις;”
“Ω ρε φιλοσοφία απόψε! Ξύπνα λέμε, ξύπνα σε βαρέθηκα”
“Οκ οκ, είμαι με φουσκωμένη κοιλιά και γεννάω, δίπλα μου ο Αλέκος, οκ δεν είναι σε ιδιωτικό, ποιος χέστηκε; άλλωστε στις γέννες προτιμώ το δημόσιο (? ίσως με κάποια επιφύλαξη) αλλά μετά; τι θα φάει αυτό το παιδί; πανάκριβα τα γάλατα! και άντε γάλα και πάμπερς κάτι θα κάνουμε θα βρούμε. Τα εμβόλια του πώς θα τα αγοράσουμε;”
“Εισαι εντελώς ηλίθια! Γιατί σε κάθε ωραία στιγμή πρέπει να δεις τη δυσκολία της; Για όλους έχει ο Θεός!”
“‘Εχει;”
“Με απογοητεύεις, πάντα σκεφτόσουν πώς θα είναι η ζωή χωρίς έρωτα και αγάπη και τώρα το μόνο που σκέφτεσαι είναι πώς θα είναι η ζωή χωρίς λεφτά;”
“Έχεις δίκιο, θα ξανασκεφτώ τον Αλέκο…”
Τι ειρωνία; όποτε έχανα τον ύπνο μου παλιά τον έχανα για τον Αλέκο και τώρα ανατρέχω στον Αλέκο για να τον ξαναβρώ!
Δεν ξέρω τι γίνεται εκεί έξω. Δεν ξέρω τι γίνεται μέσα μου. Ένα γενικό δεν ξέρω πλανάται παντού. Τουλάχιστον σκέφτομαι ότι πάω ακόμα τουαλέτα…
