Από την πρώτη στιγμή που “ξέσπασε” η κρίση της ελληνικής οικονομίας έχει ξεκινήσει μια μεγάλη συζήτηση για τα οικονομικά ελλείμματα της χώρας μας. Ενδεχομένως να υπάρχουν εξωτερικοί παράγοντες στους οποίους οφείλεται η οικονομική κρίση, όπως η διάρθρωση της Ευρωζώνης ή ο τρόπος λειτουργίας του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, η διαχείριση των οικονομικών στην Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες ήταν (αν το θέσουμε ευγενικά) προβληματική, ως συνέπεια ενός πελατειακού συστήματος, της διαφθοράς και της εναλλαγής στην εξουσία των εκλεκτών των οικονομικών συμφερόντων. Ο συνδετικός κρίκος των παραπάνω τακτικών που οδήγησαν στα ελλείμματα οικονομίας είναι το έλλειμα δημοκρατίας.
Ας δούμε πώς εκφράζεται το έλλειμμα δημοκρατίας ακόμα και σήμερα, περισσότερο από δύο χρόνια μετά την προσφυγή στο ΔΝΤ:
- Στη χώρα μας εφαρμόζεται η αντιπροσωπευτική δημοκρατία. Στις εκλογές του Μαΐου σχεδόν το 19% όσων ψήφισαν έγκυρα έμειναν χωρίς αντιπροσώπευση (τη στιγμή που το πρώτο κόμμα είχε χαμηλότερο ποσοστό), αποτέλεσμα ενός εκλογικού νόμου κομμένου και ραμμένου στα μέτρα αυτών που τον ψήφισαν. Είναι ποτέ δυνατόν για ένα τόσο σοβαρό θέμα, όπως οι όροι με τους οποίους θα παίζεται το παιχνίδι, να μη δίνεται η δυνατότητα παρέμβασης στους πολίτες;
- Η χρηματοδότηση των κομμάτων και οι όροι με τους οποίους γίνεται αυτή αποφασίζεται από τα κοινοβουλευτικά κόμματα και όπως βλέπετε σε τέτοιες αποφάσεις δε χωράνε τσιγκουνιές! Οι πολίτες ασφαλώς και δεν μπορούν να έχουν γνώμη, γι’ αυτό υπάρχουν οι αντιπρόσωποί τους! Δεν είναι περίεργο, λοιπόν, που δεν ξεκινούν όλα τα κόμματα από την ίδια αφετηρία. Όπως δεν είναι τυχαίο πως οι οικονομικά ισχυροί έχουν μεγαλύτερες πιθανότητες να εκλεγούν βουλευτές.
- Η μόνη δυνατότητα συμμετοχής των πολιτών στα κοινά είναι οι εκλογές, συνήθως μια φορά κάθε τέσσερα χρόνια. ΚΑΜΙΑ άλλη ευκαιρία, ακόμα κι αν ένα εκατομμύριο άνθρωποι βγουν στο δρόμο, ακόμα κι αν μαζευτούν εκατομμύρια υπογραφές για κάποιο ζήτημα. Οι πεφωτισμένοι ηγέτες είναι αυτοί που θα αποφασίσουν. Σκεφτείτε πόσοι νόμοι που αυτονόητα θεωρεί η πλειοψηφία των πολιτών άδικους θα είχαν καταργηθεί ή τροποποιηθεί (π.χ. ευθύνη υπουργών, βουλευτική ασυλία για ποινικά αδικήματα, χρηματοδότηση κομμάτων, προνόμια βουλευτών κλπ.) αν αποφάσιζαν οι πολίτες γι’ αυτούς.
- Ποιος ελέγχει τη λειτουργία των ΜΜΕ; Τι συμβαίνει με τους εκδότες που είναι ταυτόχρονα και εργολήπτες δημοσίων έργων; Γιατί οι τράπεζες χρηματοδοτούν τα ΜΜΕ με επισφαλή δάνεια; Τι συμβαίνει με το (μόνιμο πια) καθεστώς προσωρινής αδειοδότησης των ραδιοτηλεοπτικών σταθμών;
- Η ισονομία είναι πυλώνας της δημοκρατίας. Όλοι είμαστε ίσοι απέναντι στο νόμο. Πόσοι από εσάς πιστεύετε ότι η δικαιοσύνη θα σας αντιμετωπίσει με τον ίδιο τρόπο που θα αντιμετωπίσει έναν Βαρδινογιάννη; Πόσοι από όσους είναι στη φυλακή για χρέη έχουν κελί πολυτελείας και μεταφέρθηκαν εκεί χωρίς χειροπέδες όπως ο Τσοχατζόπουλος; Πόσα σκάνδαλα μένουν ατιμώρητα επειδή δεν υπάρχει πραγματικά ανεξάρτητη δικαιοσύνη;
Αυτά είναι μερικά μόνο τα σημεία-ερωτήματα για τον τρόπο λειτουργίας της δημοκρατίας μας. Εν κατακλείδι, όσες περικοπές κι αν γίνουν σε μισθούς και συντάξεις, όσες απολύσεις και κρατικοποιήσεις, το ελλείμμα δημοκρατίας αν δεν αντιμετωπιστει θα ανατροφοδοτεί τον φαύλο κύκλο της αδιαφάνειας και διαφθοράς που προκαλεί τα ελλείματα στους προϋπολογισμούς και τις στρεβλώσεις στην οικονομία.