CC photo by flickr user freestylee
Ο Α. είναι Ελληνο-Σύριος πολίτης που θέλει να διατηρήσει την ανωνυμία του. Μου έστειλε το παρακάτω κείμενο σχετικά με τη στάση της Ελλάδας στο θέμα της Συρίας, στην οποία χιλιάδες άμαχοι αντιφρονούντες έχουν χάσει τη ζωή τους από το καθεστώς Άσαντ. Προσπάθησε να το δημοσιεύσει σε διάφορα ΜΜΕ του εξωτερικού, αλλά αρνήθηκαν. Είναι χαρά μου να ακουστεί από το blog μου η φωνή του. Το πρωτότυπο κείμενο έχει γραφεί στα αγγλικά και σε αυτή την ανάρτηση παρατίθεται η ελληνική του μετάφραση:
“Πού στέκεται η Ελλάδα στο θέμα των Αραβικών Επαναστάσεων που διεκδικούν δημοκρατία? Ας επαναφέρουμε την Ελλάδα στην παγκόσμια σκηνή, ξεκινώντας με συμπαράσταση προς την Συρία.
Τα περισσότερα κράτη της Ευρώπης εξέφρασαν την δυσαρέσκιά τους απέναντι στο αδυσώπητο και παράνομο καθεστώς της Συρίας. Με μία αξιοσημείωτη εξαίρεση: την Ελλαδα. Μέχρι στιγμής, η υπό αμφισβήτηση κυβέρνησή μας απέφυγε να απελάσει τους Σύριους διπλωμάτες και, ενώ χιλιάδες χάνουν τη ζωή τους σε Σύρια εδάφη, οι υπερασπιστές του δικτάτορα συνεχίζουν τη διαμονή τους αμέριμνοι και ασφαλείς σε Ελληνικά εδάφη.
Ουδέποτε υπήρξε αμφιβολία ότι, παρ’όλες τις πρόσφατες δυσκολίες μας, ως ο τόπος γεννήσεως της δημοκρατίας, η Ελλάδα παραμένει ένα σύμβολο στους πανταχού καταπιεσμένους. Αλλά, ως Έλληνες, πρέπει να αναρωτηθούμε εάν ανταποκρινόμαστε στις προσδοκίες που μας επιβάλει η κληρονομία μας. Για ποιόν λόγο, για παράδειγμα, οι αντιπρόσωποί μας αποφεύγουν να εκφράσουν μια σοβαρή συμπαράσταση στις αραβικές επαναστάσεις? Για ποιόν λόγο δόθηκε άμεση πολιτική και στρατιωτική συμπαράσταση στην εξέγερση της Λιβύης, αλλά ο υπουργός εξωτερικών Δ. Αβραμόπουλος και οι συνεταίροι του αποφάσισαν να μην υποστηρίξουν τον δημοκρατικό σκοπό στην Συρία, όταν έχουν πεθάνει 23.000 Σύριοι;
Ο Σύριος σκοπός είναι – ή θα έπρεπε να είναι – ιδιαίτερα πλησιέστερος στις ελληνικές καρδιές. Δε χρειάζεται νa γυρίσει κανείς πίσω τον χρόνο στην κλασσική Ελλάδα για να εξηγήσει το γιατί. Πιο πρόσφατα, βρεθήκαμε οι ίδιοι σε παρόμοια κατάσταση τη δεκαετία του ’70. Υπό το δικτατορικό καθεστώς του Γ. Παπαδόπουλου, οι Έλληνες βρέθηκαν χωρίς βασικά ανθρώπινα δικαιώματα, τρομοκρατημένοι και υπό στρατιωτικό νόμο (ακούγεται οικείο?). Παρ’όλα αυτά, οι γονείς μας δεν παραδόθηκαν και μέσα σε 7 χρόνια εκδιώχθηκε ο δικτάτορας. Τριάντα χρόνια νωρίτερα, είχαμε γερμανική κατοχή όπου και πάλι ανταποκριθήκαμε με ένα “ως εδώ”. Οι παππούδες μας και οι σύμμαχοί τους αντιστάθηκαν και τελικώς απελευθερώθηκαν. Πώς μπορούμε λοιπόν να αρνηθούμε στους Σύριους τη συμπαράσταση που λάβαμε στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, ή να στρέψουμε τα βλέμματά μας μακριά από τη δεινή τους κατάσταση, έχοντας υποστεί τους ίδιους αγώνες στη διάρκεια της δικτατορίας? Οι παππούδες μας δεν έπαψαν να υποστηρίζουν την Ελευθερία, ούτε και οι γονείς μας. Σίγουρα η γενιά μας δε θα είναι η πρώτη που θα το κάνει…
Επιπλέον, αφού παραδόθηκαν οικονομικά στις αγορές και τις τσέπες της Ευρωζώνης, οι πολιτικοί μας ηγέτες απορρίπτουν την καλή μας ηθική φήμη, μαζί με την οικονομική μας αξιοπρέπεια. Όπως και η οικονομική ανάρρωση στέκεται πάνω στους ώμους του πολίτη, ίσως και η συμπαράσταση προς τους Σύριους αδελφούς μας είναι ένα θέμα που θα χρειαστεί να κυνηγήσουμε χωρίς τη συμμετοχή των πολιτικών μας ηγετών, που επανειλημμένα μας φέρνουν σε δύσκολη θέση.
Η Ελλάδα θα έπρεπε να είναι η πρώτη χώρα με την απόφαση να εκδιώξει τους Σύριους διπλωμάτες, υπερασπιστές φόνου και τυραννίας. Εν αντιθέσει, είμαστε ουραγοί. Ο Γάλλος πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ έκανε την επιλογή του τον Μάϊο. Μπήκαμε πλέον στον Αύγουστο και ακόμα παρακολουθούμε με παθητική σιωπή. Αλλά δεν είναι αργά. Η Ελλάδα, μητέρα της Δημοκρατίας και της Ελευθερίας μπορεί ακόμα να αποδείξει στον κόσμο ότι, παρ’όλα τα προβλήματά μας, δεν θα συμβιβαστούμε ποτέ στο τι καθορίζει τις αξίες μιας πολιτισμένης κοινωνίας – σεβασμός απέναντι στον Άνθρωπο.
Για μία Ελεύθερη και δημοκρατική Συρία και για μία δυνατή και έντιμη Ελλάδα.”